ندارمت یارجان

به یک آدم هایی میگویند،دندان لق!!!همان هایی که،نه رفتن بلدن نه راه ماندن را!همان هایی که،هیچ وقت تکلیف شان در زندگی مشخص نیست!نمیدانند چه میخواهند!کجا زندگی میکنند!و بدترش این است که،حتی روابط اجتماعی را هم نمیدانند!مدام غر میزنند!چشم هایشان را،روی احساسات شما میبندند!یکدفعه مهربان میشوند!یاتلخ،میشوند!برایشان،نه، اشک شما،مهم است!نه،خنده هایتان!آنها،خودازاری وخیم دارند!یک روز هایی،فرشته میشوند!ویک روزهایی، مسئول گرفتن جان ات!میبینی!؟خیلی برایتان آشناست!از این دست ادم ها،زیاد دور و برتان است!اینها،همان دندان لق،زندگی شما هستند!همان هایی که،میدانید دوستتان ندارند!میدانید نمیتوانند عاشق باشند! اما،قبول کنیدآدم،تا یک جایی تحمل دارد!تا یک جایی،می کشد این درد را در زندگیش!قبل از،متنفر شدن از خودتانآنها را،بیندازید دور!آنقدر دور که،جای خالیشان،در حد یک جای خالی باشد!مثل،همان دندان های شیری که افتاد!و فرصت دادیم،برای دائمی ها!فرنوش همتى ندارمت یارجان...ادامه مطلب

ندارمت یارجان...

ندارمت "یارجان"...!و این ،غم انگیزترین شعری ست که تا به حال نوشته ام ....درست مثل ابری خاکستری،که ساعتها آسمان تهران را می پوشاند،ولی خبری از باران نمی شود!با من زاده شدی و هرگز در آغوش من نبوده ای...با من نفس می کشیدی، اما هرگز شانه به شانۀ من راه نیامده ای...عاشقانه ترین شعرها را ،واژه به واژه ، س ندارمت یارجان...ادامه مطلب